Once of a lifetime

Het is inmiddels zondagochtend en ik zit in bedoin aan de voet van de mont ventoux. Mijn god waar zal ik beginnen.
Allereerst : ik heb het gehaald. Gisteren middag ben ik aangekomen in Menton, eindbestemming van de routes des grandes alpes en daarmee ook eindbestemming van mijn ongelooflijke reis.
Gisteren gestart in saint dalmas voor de zevende en laatste etappe. Nog 4km klimmen te gaan van de col de saint martin, gevolgd door col du Turini (16km naar 1600m) en de slotklim col de Castillon (7km naar 700m). Daarna de triomf afdaling naar Menton. 85km met 1600hm te gaan.
Waar ik deze week tot dan verschoond ben gebleven van pech heb ik toch nog mijn portie gekregen. Bij het voor de start klaar maken van de fiets oeps lekke achterband door een punaise. Deze gerepareerd, mijn ontbijt in de gite gehad (leuk gesprek gehad met 3 Australiërs from down under ) en de laatste 4km van de martin gedaan. In de afdaling merk ik op dat mijn voorband aan het leeglopen is en jawel flat tyre.....
Ook deze vervangen en toch maar ff een lokal gevraagd naar een fietswinkel. Ik heb geen binnenband meer en wil ook voldoende bar in de bandjes hebben. Half uur moeten wachten alvorens deze open ging en vervolgens op weg naar de Turini. Dit is een stevige en redelijke mooie klim. Col staat trouwens vooral bekend om de rally van Monte Carlo. 6km voor de top haalt Graig (mijn Britse partner in crime van de dag ervoor) me bij. Al pratende bereiken we de top, nemen een cola en wisselen email adressen uit. Samen starten we aan de afdaling van de Turini. In een keer is er een langer stuk met los grind. Ik schroef het tempo iets terug en denk nog wat een franse idioten om hier grind op te leggen. Ik draai de bocht om en fff fff daar ligt Graig op de grond. Het bloed stroomt als een waterval van zijn voorhoofd. Hij zit echt compleet onder het bloed. Ik ga op stand automatisch. Hij is aanspreekbaar en lijkt goed bij. Zo te zien geen breuken of iets dergelijks. Hem en de fiets uit de bocht getrokken en in de schaduw gezet. Uit mijn bag snelverband gehaald en zijn hoofd omwikkeld om zo het hevige bloeden te stelpen. Als henri nadien een foto hiervan ziet zegt hij dat ik hiervoor op het cios geflatst zou zijn. Gelukkig stelpt het wel het bloeden.
Twee motorrijders stoppen, bellen de ambulance en zetten de weg af. Na 30 lange minuten op een verlaten berg komt de ambulance aan vanuit Menton. Graig is nu in goede handen en ik vervolg mijn weg. Langzaam begin ik te beseffen wat er net gebeurd is, had kunnen gebeuren, wat er gelukkig niet gebeurd is en hoe lucky hij is geweest dat ik nog bij hem zat en dat er net ook twee motorrijders voorbij kwamen. Tijdens het wachten op de ambulance welgeteld een auto voor bij zien komen....
In Sospel 18km voor Menton stop ik voor een hapje en merk ik de emotionele ontlading. Van het ongeval maar ook van de hele week. Sterk spul dat fisherman 's friend. .......
De laatste klim over de Castillon gaat in een roes en als ik verrast wordt door een top die korter bij is dan gedacht (na 6km ipv 7km) ontstijgt er een enorme ontlading bij me. Tranen van euforie, opluchting en kapot zitten wellen op. Volgens mij zit ik schokschouderend op mijn fiets en volbreng ik zo de laatste kms down hill naar Menton.
Er zijn tienduizenden mensen op de been in Menton maar deze hebben weinig oog voor een fietszwerver. Maakt voor mij de vreugde niet minder en ben zeer blij dat Henri en Angela in aantocht zijn. Ik nestel me op een terras aan de Middellandse Zee en praat lang met Wies by phone. Door Henri en Angela word ik gekroond tot alpenkoning 2015 en ontvang ik zelfs een heuse beker (mafkees....). We praten onder het genot van een hapje en drankje intens na. Wat heerlijk om dit moment met Wies (wel is waar op afstand ) en hen te kunnen delen. Om 20u vertrekken we naar Bedoin en komt er officieel een einde aan mijn roadtrip.

Ik weet niet hoe te eindigen. Wat een ongelooflijke en bijzondere roadtrip is dit geworden. Het heeft me zoveel meer gebracht dan dat ik ooit had kunnen bedenken. Naast alle persoonlijke ontdekkingen en mooie mensen die ik heb ontmoet heb ik zeer veel respect gekregen voor het werkelijke prachtige landschap met zijn fantastische bergen.

Dit was een once of a lifetime ervaring.

Dank aan jullie voor het lezen van mijn reisverslagen en de mooie reacties hierop.